|
سلام؛
از دیگر آثار و نشانه های معرفت امام علیه السلام، یاد کردن از ایشان به مناسبتهای مختلف و حتی به صورت دائمی و همیشگی است. ما وقتی امام زمانمان را دوست داشته باشیم، به اندازه ی محبتمان به ایشان، از یادشان غافل نمی شویم.
شخصی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام درباره ی آیه ی شریفه ی:"و نعمتهای ظاهری و باطنی خود را بر شما تمام کرد."(لقمان/20) سؤال کرد و حضرت چنین پاسخ دادند:
"نعمت ظاهری امام ظاهر و آشکار است. و نعمت باطنی امام غایب می باشد."
سپس راوی سؤال می کند که: آیا از امامان کسی غایب می شود؟ حضرت می فرمایند:
"بله؛ شخص او از دیدگان مردم غایب می شود، ولی یاد او از دلهای اهل ایمان غایب نمی شود. و او دوازدهمین نفر از ما (امامان) است."(کمال الدین، باب 34، حدیث 6)
آنقدر مؤمنان زمان غیبت باید پیوندشان با امامشان قوی شده باشد که هرگز از یاد او غفلت نکنند و هیچ چیز آنها را از یاد محبوب باز ندارد. به قول مرحوم آیة الله سید محمد تقی موسوی اصفهانی صاحب کتاب شریف "مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم علیه السلام": مؤمنان در یاد کردن از مولای خود به مقتضای درجات ایمان و مراتب معرفت و یقین خود، درجات متفاوت و مراتب مختلفی دارند. حال بعضی از آنها در یاد کردن از مولایشان چنان است که شاعر گفته است:
"الله یَعلمُ انّی لستُ اذکُرُکُم فَکَیفَ اذکُرُکُم اِذ لستُ انساکُم":
خدا می داند که من شما را یاد نمی کنم! زیرا چگونه شما را یاد کنم در حالی که هیچگاه فراموشتان نمی کنم؟!(مکیال المکارم، جلد 2، صفحه 308)
سپس صاحب مکیال تذکراتی درباره ی چگونگی زنده نگه داشتن یاد امام عصر علیه السلام در شبانه روز، بیان می کند که من ترجمه ی عبارات ایشان را در اینجا نقل می کنم:
"چون صبح کنی پس بدان که این زندگی که خداوند به تو داده، به برکت آن حضرت علیه السلام است. پس او را سپاس بگزار، و خدای تعالی را بر نعمتی که به تو عنایت فرموده شکر کن. و مواظب خودت باش که مبادا این نعمت را در غیر رضای او صرف نمایی که مایه ی تیره روزی و بارسنگینی تو خواهد شد. پس چنانچه در معرض گناهی قرار گیری، به یاد آور که مولایت در این حالت زشت و گونه ی بد تو را می بیند، پس به پاس احترام او آن گناه را واگذار. و اگر کار خوبی پیش آید، به انجام آن سبقت کن و بدان که آن نعمتی است الهی که خدای تعالی آن را به برکت مولایت به تو بخشیده است، و خدای را بر آن سپاس بگزار و آن را به مولا و صاحب زمانت هدیه کن و با زبان حال و مقال عرضه بدار:
"عزیزا، بر ما و اهل ما سختی رسیده و با متاعی اندک به درگهت پناه آورده ایم. پس پیمانه ی ما را پر کن و بر ما تصدق فرمای؛ که خداوند صدقه دهندگان را پاداش دهد."(یوسف/88)
و در تمام احوال خاضع و خاشع باش همچون غلام سر به فرمان حقیری که در خدمت اربابش ایستاده باشد. و در هر بامداد و شامگاه بر آن جناب سلام کن؛ سلام غلامی که مشتاق دیدار اوست و از فراقش در سوز و گداز است؛ سلام مخلصی که اشکهایش بر گونه هایش سرازیر باشد و باور دارد که در خدمت مولایش ایستاده است.
و چون هنگام نماز خواندنت فرارسد، حال مولایت را در موقع ایستادنش در پیشگاه خدای جل جلاله متذکر شد و با حضور قلب و خشوع جسم و چشم پوشی از ما سوی الله تعالی، به آن بزرگوار تأسی بجوی، و بدان که توفیق یافتنت به این امر، جز به برکت مولایت نیست و این عبادت جز به موالات و پیروی و معرفت آن حضرت، از تو پذیرفته نمی شود. و هر قدر که پیروی و معرفت و سر به فرمان بودنت نسبت به او فزونی یابد، خدای تعالی منزلت و پاداش و کرامت و افتخار تو را خواهد افزود.
و چون از نماز فراغت یافتی، آن حضرت علیه السلام را به سوی خدای عزوجل وسیله و شفیع قرار ده که آن نماز را از تو قبول فرماید. و پیش از هر دعایی به دعا کردن برای او آغاز کن، به جهت بزرگی حق و بسیاری احسان او بر تو. و هر گاه حاجتی برایت پیش آید، یا عارضه ی سختی بر تو روی آرد، آن را بر حضرتش معروض بدار و به درگاهش زاری کن تا به درگاه خدای تعالی در بر طرف کردن آن از تو، شفاعت نماید؛ که اوست وسیله به سوی خداوند عزوجل و باب اللهی که از آن در آیند و خداوند عزّ شأنه فرموده:"وَأتُوا البُیُوتَ مِن ابوابِها"(بقره/189): از درهای خانه ها وارد شوید."(ترجمه ی مکیال المکارم، جلد 2، صفحه 443 و 444)
اهمیت ذکر آنقدر هست که درخواست آن را از پیشگاه الهی به ما تعلیم داده اند:
... و لا تُنسِنا ذِکرَهُ (خدایا)... ما را از فراموش کردن یاد او حفظ فرما.(کمال الدین، باب 45، حدیث 43)
ذکر امام، هم به یاد او بودن است و هم یاد کردن از او. اولی یک عمل قلبی است و دومی یک عمل خارجی. اولی برای خود انسان است، و دومی هم برای خود است و هم برای دیگران. ما می توانیم و باید موجبات یاد امام علیه السلام را برای خود و دیگران فراهم سازیم تا نه خود و نه آنها از او غافل نگردیم.
