|
سلام؛
در مطلب قبلی دیدیم که یکی از راه های رسیدن به معرفت واقعی تسلیم بودن است، یکی از آثار تسلیم را می توان پیدا شدن حال "محبت" نسبت به اهل بیت علیهم السلام و تقویت آن در قلب دانست. همانطور که امام باقر علیه السلام به ابو خالد کابلی فرمودند:
"قسم به خدا ای ابو خالد هیچ بنده ای تا خدا قلبش را پاک نکند ما را دوست نخواهد داشت و ولایت ما را نمی پذیرد. و تا تسلیم ما نشود و نسبت به ما حالت سلم نداشته باشد، خدا قلبش را پاک نمی کند..."(اصول کافی، کتاب الحجة، باب ان الائمة علیهم السلام نور...، حدیث 1)
پس قلب ما اگر پاک نباشد، محبت و ولایت اهل بیت علیهم السلام در آن جای نمی گیرد و پاکی قلب هم فقط در اثر سلم بودن نسبت به اهل بیت علیهم السلام برای ما بوجود می آید. پس اگر ما طالب محبت امام علیه السلام هستیم، باید تا آنجا که می توانیم، سلم بودن را در خود تقویت کنیم و هر چه درجه تسلیم بالاتر رود، قلب ما پاک تر و در نتیجه محبت به امام علیه السلام هم بیشتر می شود.
در اهمیت محبت همین بس که اساس و پایه ی اسلام، دانسته شده است. امام صادق علیه السلام می فرمایند:
"هر چیزی پایه و اساسی دارد. و اساس اسلام محبت به اهل بیت علیهم السلام است."(اصول کافی، کتاب الایمان و الکفر، باب نسبة الاسلام، حدیث 2)
و به همین جهت در روایات و احادیث ما، محبت به اهل بیت علیهم السلام بالاترین و با فضیلت ترین عبادات معرفی شده است.
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
"بالاتر از هر عبادت، عبادتی است. و محبت ما اهل بیت برترین عبادات است."(بحارالانوار، جلد 27، صفحه 91، حدیث 48)
و در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که همه ی امامان را معرفی فرموده اند، در خصوص قبول ولایت امام زمان علیه السلام چنین آمده است:
"هر کس دوست دارد خدا را ملاقات کند در حالی که ایمانش کامل و اسلامش نیکو باشد، پس ولایت حضرت حجت صاحب الزمان منتظر را بپذیرد."
و در انتهای حدیث چنین فرموده اند:
"پس اینها (ائمه علیهم السلام) روشنایی بخش در تاریکی و پیشوایان هدایت و نشانه های تقوا هستند. هر کس آنان را دوست بدارد و ولایتشان را بپذیرد، من در پیشگاه الهی برایش بهشت را ضمانت خواهم کرد."(بحارالانوار، جلد 36، صفحه 296)
یکی از نشانه های محبت شدید آن است که یاد محبوب به جهت نفس محبت و اشتیاق به او و یا متذکر شدن به فراق او و یا سختیها و مصیبتهایی که بر او رفته است، دل محب را می لرزاند و اشک را از دیدگان او جاری می سازد. خداوند به فضل خود همین گریه را وسیله ی پاکی دل و زدوده شدن آلودگی گناه از محب قرار داده است. امام صادق علیه السلام فرموده اند:
"هر کس ما را یاد کند، یا نزد او یاد شویم، پس به اندازه ی بال مگسی اشک از چشمش بیرون آید، خداوند گناهانش را می آمرزد اگر چه بیشتر از کفهای دریا باشد."(بحارالانوار، جلد 44، صفحه 282، حدیث 14)
سوز فراق و درد هجران امام عصر علیه السلام در زمان غیبت ایشان و یاد سختیهای حضرت و رنجهایی که وجود مقدسش متحمل می گردد از جمله عواملی است که چشمان اهل معرفت را در زمان غیبت اشکبار می کند.
