|
"الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة امیر الؤمنین علیه السلام"
"سپاس خدایی را که ما را از تمسک کنندگان به ولایت امیر المؤمنین علیه السلام قرار داده است."
عید غدیر بر همه ی شیعیان مبارک
شکر خدا را که فضیلت این روز را بما شناسانید و حرمت آنرا بما فهمانید، و با معرفت آن به ما شرافت داد.
سلام؛
تا چند روز پیش فکر می کردم برای اینکه منتظر واقعی حضرت باشیم فقط یقین داشتن به امر ظهور و نزدیک دانستن اون کافیه و هیچ شرط دیگه ای برای منتظر بودن وجود نداره ولی دو، سه روز پیش یه نکته ی دیگه به ذهنم رسید:
فرض کنید ما یقین داریم که یه نفر از سفر می یاد و می دونیم مثلا فردا قراره بیاد ولی از اون فرد چندان خوشمون نمی یاد یا اینکه از اومدنش خوشحال نمی شیم مسلما اگه چنین حالتی داشته باشیم منتظر اومدن اون فرد از مسافرت نخواهیم بود یا مثلا ما یقین داریم که قراره به زودی اتفاقی بیفته ولی وقوع اون اتفاق خوشایند ما نباشه قطعا ما منتظر وقوع اتفاقی که دوست نداریم بیفته نخواهیم بود.
پس در مورد ظهور حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه اگه ما بخوایم منتظر واقعی باشیم علاوه بر یقین داشتن و زود دانستن ظهور باید امر ظهور و همچنین خودِ مولامون امام زمان را دوست داشته باشیم باید محبت حضرت رو توی دلامون پرورش بدیم.
با وجود این سه عامل یعنی یقین داشتن به امر ظهور، نزدیک دانستن ظهور و دوست داشتن ظهور و خود حضرت، انتظار نسبت به ظهور امام خود به خود به وجود می آید و در صورت نبود یا ضعف این عوامل، انتظار هم ضعیف و کم اثر می شود. هر چه این مقدمات قوی تر باشد انتظار هم شدید تر می شود.
بنابراین برای عمل به وظیفه ی انتظار حضرت قائم علیه السلام باید این مقدمات را تقویت کرد. امر به انتظار حضرت، در حقیقت امر به ایجاد اینهاست.
شیعه یعنی اشتیاق یک ظـهور شیعه: بوی عشق، معنای حضور
بحثمون راجع به ایجاد مقدمات انتظار بود توی فرد منتظر (1) گفتیم اگه بخوایم منتظر ظهور حضرت باشیم باید به امر ظهور یقین داشته باشیم. اما آیا فقط یقین داشتن کافیه؟ مسلما کافی نیست و باید شرایط دیگه ای هم برای یه فرد منتظر باشه؛ ولی چه شرایطی؟... دیگه چه مقدماتی هست که باید توی خودمون بوجود بیاریم؟...
به همون سه تا تشبیهی که قبلا آوردم یعنی وقوع یک اتفاق، اومدن کسی از سفر و شنیدن خبر، بیشتر فکر کنیم و ببینیم دیگه چی می تونه انتظارمونو نسبت به این سه مورد تقویت کنه؟...
فرض کنیم ما به این سه مورد یقین کامل داریم و هیچ شکی در این مورد نداریم ولی وقوع اون رو دور بدونیم، یعنی فرض کنید ما یقین داریم که یک نفر از سفر می یاد ولی مثلا یک ماه دیگه؛ آیا از الآن منتظر اومدن اون فرد از سفر می شیم یا اینکه به زندگی روز مره ی خودمون مشغول می شیم تا یکی دو روز قبل از اومدن اون فرد و تازه اون موقع است که منتظر اون فرد می شیم، مسلما حالت دوم رو خواهیم داشت.
حالا در مورد ظهور حضرت بقیه الله ارواحنا فداه چیزی که همه ی ما می دونیم اینه که زمانی برای برای این امر تعیین نشده و هر موقع امکان ظهور وجود داره، یعنی هم امکان داره حضرت همین الآن ظهور کنند و هم امکان داره روزها و ماهها و سالها و حتی قرنها بعد – که البته خدا کنه اینجوری نباشه –
حالا اگه ما به حالت دوم (یعنی دور بودن ظهور) اعتقاد داشته باشیم آیا منتظر حضرت خواهیم بود؟ مطمئنا نه؛ ولی فرض کنید یک روز به شما بگن حضرت مهدی علیه السلام یک ساعت دیگه ظهور می کنند شما توی اون یک ساعت چی کار می کنین؟ آیا به هیچ چیز دیگه ای جز ظهور و مهیا شدن برای ظهور فکر می کنید؟ مسلما نه؛ مسلما اعتقاد به نزدیک بودن ظهور خود به خود درجه انتظار رو در ما بالاتر می بره.
در آخر یه جمله از دعای عهد راجع به بحثمون:
"انّهم یَرونَه بَعیداً و نَراه قَریباً"
آنها (کافران و ناباوران) ظهور امام علیه السلام را دور می بینند ولی ما آنرا نزدیک می بینیم.
در افق دیــدم که شـب بی رنـگ شـد صبح...آیا بعد از این نزدیک نیست؟
وقتی داشتم این متن رو می نوشتم یه فکری به ذهنم رسید:
تا حالا شده به این نکته فکر کنید که اگه همین الآن حضرت ظهور کنند من در چه حالتی هستم؟ آیا لایق دیدار امام زمان هستم یا نه؟...
در مقدمه انتظار دیدیم که حضرت جواد علیه السلام فرمودند: انتظار فرج واجب است. ولی یه سؤال، مگه انتظار و اساسا حالت انتظار یه حالت اختیاریه که بخواد واجب باشه؟
تو یه کتاب دیدم که نوشته بود:"اصل حالت انتظار داشتن بسان افعالی چون خوردن و آشامیدن، اختیاری انسان نیست. و اگر کسی طالب ایجاد این حال باشد، باید مقدمات آن را در خودش فراهم کند و در صورت تحقق آن مقدمات، حالت انتظار خود به خود به وجود می آید."
پس انتظار اختیاری نیست بلکه فراهم کردن مقدمات انتظاره که اختیاریه یعنی وقتی گفته میشه انتظار فرج واجبه در حقیقت منظور ایجاد اون مقدماته که واجبه؛
حالا این مقدمات چیه؟
داشتم با خودم فکر می کردم که اگه من منتظر یه اتفاق یا اومدن کسی از سفر یا شنیدن خبری باشم، چه شرایطی باید باشه تا این انتظار من، یه انتظار معمولی نباشه و واقعا از تمام وجودم منتظر باشم؟...
اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که باید به وقوع اون اتفاق یقین داشته باشم یا اینکه مطمئن باشم که کسی هست که حتما از سفر می یاد یا از اینکه خبری می شنوم مطمئن باشم و هیچ شکی نداشته باشم، این موقع است که خود به خود منتظر می شم و هر چقدر هم که یقینم قوی تر باشه، انتظارمم شدیدتر می شه.
پس ما باید به ظهور حضرت بقیه الله یقین داشته باشیم، هر چقدر هم که یقینمون بیشتر باشه، انتظارمونم بیشتره و همینطور اگه خدای نکرده شک و تردیدی در ظهور حضرت داشته باشیم یا اعتقادمون سست و ضعیف باشه، انتظارمون هم به همون اندازه کم می شه.
در آخر بیاین با هم یه دعا کنیم و از خدا یه چیزی بخوایم:
خدایا! کاری کن حتی یک لحظه توی عمرمون نسبت به ظهور حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه شک و تردید نداشته باشیم و روز به روز و لحظه به لحظه یقینمون به این امر وعده داده شده رو بیشتر کن."آمین"
قطره ام؛ در جست و جوی اصـل خـویش - بنگرید...! - آهنگ دریا کرده ام
