|
سلام؛
تا چند روز پیش فکر می کردم برای اینکه منتظر واقعی حضرت باشیم فقط یقین داشتن به امر ظهور و نزدیک دانستن اون کافیه و هیچ شرط دیگه ای برای منتظر بودن وجود نداره ولی دو، سه روز پیش یه نکته ی دیگه به ذهنم رسید:
فرض کنید ما یقین داریم که یه نفر از سفر می یاد و می دونیم مثلا فردا قراره بیاد ولی از اون فرد چندان خوشمون نمی یاد یا اینکه از اومدنش خوشحال نمی شیم مسلما اگه چنین حالتی داشته باشیم منتظر اومدن اون فرد از مسافرت نخواهیم بود یا مثلا ما یقین داریم که قراره به زودی اتفاقی بیفته ولی وقوع اون اتفاق خوشایند ما نباشه قطعا ما منتظر وقوع اتفاقی که دوست نداریم بیفته نخواهیم بود.
پس در مورد ظهور حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه اگه ما بخوایم منتظر واقعی باشیم علاوه بر یقین داشتن و زود دانستن ظهور باید امر ظهور و همچنین خودِ مولامون امام زمان را دوست داشته باشیم باید محبت حضرت رو توی دلامون پرورش بدیم.
با وجود این سه عامل یعنی یقین داشتن به امر ظهور، نزدیک دانستن ظهور و دوست داشتن ظهور و خود حضرت، انتظار نسبت به ظهور امام خود به خود به وجود می آید و در صورت نبود یا ضعف این عوامل، انتظار هم ضعیف و کم اثر می شود. هر چه این مقدمات قوی تر باشد انتظار هم شدید تر می شود.
بنابراین برای عمل به وظیفه ی انتظار حضرت قائم علیه السلام باید این مقدمات را تقویت کرد. امر به انتظار حضرت، در حقیقت امر به ایجاد اینهاست.
شیعه یعنی اشتیاق یک ظـهور شیعه: بوی عشق، معنای حضور
