|
بحثمون راجع به ایجاد مقدمات انتظار بود توی فرد منتظر (1) گفتیم اگه بخوایم منتظر ظهور حضرت باشیم باید به امر ظهور یقین داشته باشیم. اما آیا فقط یقین داشتن کافیه؟ مسلما کافی نیست و باید شرایط دیگه ای هم برای یه فرد منتظر باشه؛ ولی چه شرایطی؟... دیگه چه مقدماتی هست که باید توی خودمون بوجود بیاریم؟...
به همون سه تا تشبیهی که قبلا آوردم یعنی وقوع یک اتفاق، اومدن کسی از سفر و شنیدن خبر، بیشتر فکر کنیم و ببینیم دیگه چی می تونه انتظارمونو نسبت به این سه مورد تقویت کنه؟...
فرض کنیم ما به این سه مورد یقین کامل داریم و هیچ شکی در این مورد نداریم ولی وقوع اون رو دور بدونیم، یعنی فرض کنید ما یقین داریم که یک نفر از سفر می یاد ولی مثلا یک ماه دیگه؛ آیا از الآن منتظر اومدن اون فرد از سفر می شیم یا اینکه به زندگی روز مره ی خودمون مشغول می شیم تا یکی دو روز قبل از اومدن اون فرد و تازه اون موقع است که منتظر اون فرد می شیم، مسلما حالت دوم رو خواهیم داشت.
حالا در مورد ظهور حضرت بقیه الله ارواحنا فداه چیزی که همه ی ما می دونیم اینه که زمانی برای برای این امر تعیین نشده و هر موقع امکان ظهور وجود داره، یعنی هم امکان داره حضرت همین الآن ظهور کنند و هم امکان داره روزها و ماهها و سالها و حتی قرنها بعد – که البته خدا کنه اینجوری نباشه –
حالا اگه ما به حالت دوم (یعنی دور بودن ظهور) اعتقاد داشته باشیم آیا منتظر حضرت خواهیم بود؟ مطمئنا نه؛ ولی فرض کنید یک روز به شما بگن حضرت مهدی علیه السلام یک ساعت دیگه ظهور می کنند شما توی اون یک ساعت چی کار می کنین؟ آیا به هیچ چیز دیگه ای جز ظهور و مهیا شدن برای ظهور فکر می کنید؟ مسلما نه؛ مسلما اعتقاد به نزدیک بودن ظهور خود به خود درجه انتظار رو در ما بالاتر می بره.
در آخر یه جمله از دعای عهد راجع به بحثمون:
"انّهم یَرونَه بَعیداً و نَراه قَریباً"
آنها (کافران و ناباوران) ظهور امام علیه السلام را دور می بینند ولی ما آنرا نزدیک می بینیم.
در افق دیــدم که شـب بی رنـگ شـد صبح...آیا بعد از این نزدیک نیست؟
وقتی داشتم این متن رو می نوشتم یه فکری به ذهنم رسید:
تا حالا شده به این نکته فکر کنید که اگه همین الآن حضرت ظهور کنند من در چه حالتی هستم؟ آیا لایق دیدار امام زمان هستم یا نه؟...
